تأثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری دانش آموزان پسر دوره ابتدائی با ناتوانی های یادگیری شهر اهواز

هدف از انجام این پژوهش تعیین تأثیر آموزش مهارت های خودتعیین گری بر سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری دانش آموزانِ پسر مقطع ابتدائی با ناتوانی های یادگیری شهر اهواز بود. آموزش خودتعیین گری به عنوان متغیر مستقل، سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری به عنوان متغیر وابسته بودند. پژوهش حاضر یک روش آزمایشی میدانی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس خودتعیین گری دانش آموز (sdss)، پرسشنامه تجدید نظر شده سبک اسنادی کودکان (casq-r) و مقیاس هویت تحصیلی (ais) بودند. نمونه پژوهش شامل 27 دانش آموز (15 نفر گروه آزمایشی و 12 نفر گروه گواه) پسر پایه پنجم و ششم ابتدائی با ناتوانی یادگیری، که در سال تحصیلی 93-1392 مشغول به تحصیل بودند، است که با روش تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. قبل از آموزش خودتعیین گری از دو گروه، پیش آزمون های سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری گرفته شد. سپس، به گروه آزمایشی خودتعیین گری آموزش داده شد و به گروه گواه آموزشی ارائه نشد. پس از اتمام دوره آموزشی بلافاصله از هر دو گروه پس آزمون های سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری گرفته شد. بعد از هفت هفته از پایان دوره آموزشی مجدداً از هر دو گروه آزمون های فوق، به عنوان پیگیری، گرفته شد. نتایج تحلیل های کوواریانس چند متغیری (مانکوا) نشان داد که آموزش خودتعیین گری باعث افزایش معنی دار سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری در دانش آموزان می شود. همچنین، نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که آموزش خودتعیین گری در طول زمان بر سبک تبیینی خوش بینانه، هویت تحصیلی و خودتعیین گری در دانش آموزان اثر پایدار دارد.